به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم می گذرد ... !

♥ سهراب سپری ♥

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.

                                            <غربت _ حجم سبز>

و همه می دانیم

ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است.

                                              <صدای پای آب>

و عشق

صدای فاصله هاست.

صدای فاصله هایی که

غرق ابهامند.

_

همیشه عاشق تنهاست.

و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست.

                                                   <مسافر>

نقش هایی که کشیدم در روز

شب زه راه آمد وبا دود اندود

طرح هایی  که فکندم در شب

روز پیدا شدو با پنبه زدود.

                             <در قیر شب _ مرگ رنگ>

من اناری را می کنم دانه به دل می گویم:

خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود.

<ساده رنگ _ حجم سبز>

لحظه هایی پر شده از لذت

یا به زنگار غمی آلوده است.

لیک چون باید از این دم گذرد

پس اگر می گریم

گریه ام بی ثمر است.

و اگر می خندم

خنده ام بیهوده است.

دنگ ... دنگ ...

لحظه ها می گذرد.

آن چه بگذشت نمی آید باز.

قصه ای هست که هرگز دیگر

نتوان شد آغاز.

                       <دنگ ... _ مرگ رنگ>

کسی نیست

بیا زندگی را بدزدیم آن وقت

میان دو دیدار قسمت کنیم.

                              <به باغ همسفران _ حجم سبز>

کاج های زیادی بلند .

زاغ های زیادی سیاه.

آسمانی به اندازه آبی.

سنگچین ها  تماشا  تجرد.

کوچه باغ فرا رفته تا هیچ.

ناودان مزین به گنجشک.

آفتاب صریح.

خاک خشنود.

چشم تا کار می کرد

هوش پاییز بود.

                          <تنهای منظره _ ما هیچ ما نگاه>

غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست.

همیشه با نفس تازه راه باید رفت

و فوت باید کرد

که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ.

                           <مسافر>

صدا کن مرا .

صدای تو خوب است.

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید.

                                   <به باغ همسفران _ حجم سبز >

سفر مرا به زمین های استوایی برد.

و زیر سایه ی آن (بانیان) سبز تنو مند

چه خوب یادم هست

عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:

وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت.

من از مصاحبت آفتاب می آیم

کجاست سایه؟

             <مسافر>

زیر بیدی بودیم.

برگی از بالای سرم چیدم گفتم:

آیتی بهتر از این می خواهید؟

می شنیدم که به هم می گفتند:

سحر می داند سحر!

                              <سوره ی تماشا _ حجم سبز>

سال میان دو پلک را

ثانیه ها یی شبیه راز تولد

بدرقه کردنند.

        <اکنون هبوط رنگ _ ما هیچ ما نگاه>

_  دچار یعنی

_     عاشق.

_ و فکر کن که چه تنهاست

اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد.

                                <مسافر>

زندگی رسم خوشایندی است.

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ

پرشی دارد اندازه عشق.

زندگی جیزی نیست

که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.

                    <صدای پای آب>

دیر گاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است.

                             <در قیر شب ـ مرگ رنگ >

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.

وتنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمیکرد.

و خاصیت عشق همین است.

                   <به باغ همسفران ـ حجم سبز >

دچار یعنی

ـــ        عاشق.

ـــ  و فکر کن که چه تنهاست

اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بی کران باشد.

                                                    <مسافر>

حیات نشئه ی تنهایی است.

حیات غفلت رنگین یک دقیقه حواست.

                                             <مسافر>

حرفهایم مثل یک تکه چمن روشن بود.

من به آنان گفتم:

آفتابی لب در گاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد.

                               <سوره ی تماشاـ حجم سبز>

چرخ یک گاری در حسرت وا ماندن اسب .

اسب در حسرت خوابیدن گاری چی

مرد گاری چی در حسرت مرگ.

                    <صدای پای آب>

تا گرفتم خلوتی تاریک روشنتر شدم

قطرهای بودم چو رفتم در صدف جوهر شدم

هیچ گل در من در این گلزار بی طاقت نبود

خواب دیدم چون نسیم صبح را پر پر شدم

خشکسالی دیده ای در این چمن چون من نبود

ابر را دیدم چو در آهنگ باران تر شدم

                           <تاگرفتم خلوتی ـ غزلیات >

پیشه ام  نقاشی است

گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ می فروشم به شما

تا به آواز شقایق که در آن زندانی است

دل تنهای تان تازه شود.

چه خیالی ... می دانم

پرده ام بی جان است.

               <صدای پای آب>

پسر روشن آب لب پا شویه نشست

و عقاب خورشید آمد ائ را به هوا برد که برد.

   <پیغام ماهی ها ـحجم سبز>

به شکل خلوت خود بود

و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را

برای آینه تفسیر می کرد.

و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود.

و او به شکل درخت

میان عافیت نور منتشر می شد.

       <دوستـ ـ حجم سبز>

باید کتاب را بست.

باید بلند شد

در امتداد وقت قدم زد

گل را نگاه کرد

ابهام را شنید.

باید دوید تا ته بودن.

باید به بوی خاک فنا رفت.

باید به ملتقای درخت و خدا رسید.

باید نشست

نزدیک انبساط

جایی میان بی خودی و کشف.

  <هم سطر هم سپیدـ ما هیچ ما نگاه>

اتاق خلوت پاکی است.

برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد.

                        <مسافر>